" پشت این آسمان آسمانی دیگر است "
وای خدای من! مگه میشه؟
اولش برام خیلی سخت بود.
آسمونو میگم. آخه بهترین دوستمه .
رو حساب اینکه خیلی وسیعه و مهربون عاشقش شدم . شبا تا به
ماهش شب بخیر نمی گفتم و نمی بوسیدمش اصلآ خوابم نمی برد.
واسه تک تک ستاره هاش اسم گذاشتم اسمایی که فقط
خودم میدونم و خودش و خدا!
عشق من یه طرفه نبود . اونم همیشه تو بدترین شرایط
وقتی که از همه می بریدم بغلم می کرد.
آغوشی به وسعت کهکشانها!
گاهی هم با بارونای غافلگیر کننده حسابی دلبری می کرد.
خلاصه اینکه من از پنجره ی اتاقم پلی داشتم به دل آسمون!
پلی از نور و واژه با پله هایی که از تکه های ستاره ساختیم و
با گلهای زمینی تزیینش کردیم.
اما...! اما یه روز از یه برنامه ی رادیویی * شنیدم
که : " پشت این آسمان آسمانی دیگر است" .
و طبیعتآ پشت آن نیز هم!
گفتم که! اولش خیلی برام سخت بود.
یعنی ممکنه آسمونی وسیعتر از آسمون من وجود داشته باشه؟
یه کم که گذشت فهمیدم می تونم از آسمون اولی
به شیش تا آسمون بعدی پل بزنم!
اما امشب...! امشب وقتی آسمون زیباترین شهاب خودشو پیشکشم کرد...
دوباره دلم لرزید .
امشب فهمیدم آسمون من _ چه کوتاهترین و چه بلندترین _ همین
آسمونیه که همیشه آرامش وگرمای آغوشش رو حس می کنم... .
" آسمون اول "
* اسم اون برنامه ی رادیویی : * روی خط جوونی * شبکه ی رادیویی جوان *